Bila tibanya PRU, barulah menampakkan yang sebenarnya

Apabila bermulanya musim pilihanraya umum (PRU) kita semua akan nampak pelbagai karenah yang berlaku baik di sebelah Barisan Nasional (BN), mahupun di pihak Pakatan Rakyat (PR). Pelbagai bentuk masalah, persengketaan, pertelagahan dan perbalahan antara puak akan terbongkar untuk tatapan umum.

Bagaimana ianya berlaku? Apabila seseorang pemimpin atau wakil rakyat yang lalu tidak dicalonkan semula; apabila seseorang wakil rakyat yang lalu dicalonkan ke kerusi-kerusi yang tidak dapat dimenangi dengan mudah; bila seseorang pemimpin itu ataupun wakil-wakil rakyat yang lalu tidak sehaluan dengan para pemimpin tertinggi puak, puak yang berbalah di antara satu sama lain. Malah ada yang diketepikan oleh kerana prestasinya kurang memuaskan sewaktu berkhidmat pada penggal yang lalu.

Dan apabila diumumkan seseorang pemimpin atau wakil rakyat tersebut telah diketepikan, bermacam-macam tindakbalas dapat kita lihat hampir pada setiap hari di dalam laporan akhbar-akhbar, berita-berita daripada internet, di kalangan ahli-ahli dan para pemimpin parti yang bertanding dan sebagainya.

Masing-masing merasa tidak puashati terhadap tindakan para pemimpin mereka, alasannya adalah kerana mereka telah bertungkus lumus selama beberapa tahun untuk membuktikan kebolehan mereka sebagai seorang wakil rakyat, ada yang menuduh pucuk pimpinan parti pilih kasih, berpihak kepada puak lain yang lebih berpengaruh dan sebagainya.

Tindakbalas yang seterusnya daripada mereka-mereka ini adalah meletakkan jawatan mereka dan keluar parti untuk bertanding sebagai calon bebas, keluar parti dan menyertai parti lain untuk bertanding atas tiket parti yang baru disertainya.

Ianya bukan sahaja sedang menular di dalam PR, bahkan BN turut terasa bahang akibat daripada tindakan sebahagian besar pemimpin-pemimpin parti yang kecewa kerana telah diketepikan dengan begitu sahaja.

Boleh juga dikatakan, apabila terjadinya tindak balas tersebut, ianya akan menimbulkan beberapa tandatanya sama ada sesiapa yang menyertai sesebuah parti itu benar-benar faham dengan perjuangan dan objektif sesebuah parti politik yang mereka sertai, dan pada masa yang sama, adalah sesebuah parti politik itu mempunyai ideologi parti yang kukuh bagi mendidik dan memastikan ahli-ahli parti mereka senantiasa taat setia kepada perjuangan parti?

Dalam pada itu, apabila seseorang pemimpin itu keluar parti untuk menyertai parti lain ataupun bertanding sebagai calon bebas semata-mata kerana ingin bertanding di dalam PRU, ianya berkemungkinan besar akan menjejaskan kredibilitinya, jika sekiranya pemimpin tersebut tidak mempunyai alasan-alasan yang kukuh dan munasabah yang menyebabkan beliau terpaksa berbuat demikian.

Di mana silapnya di dalam kancah politik ini yang penuh dengan kekecewaan dan adegan-adegan keluar parti? Pertamanya, para pemimpin atau calon-calon yang pentingkan diri sendiri, kedua sengketa antara puak di dalam parti, ketidakpuashati terhadap pucuk pimpinan parti, dan kelemahan pemimpin ataupun calon-calon tu sendiri.

Kesilapan tersebut kerap berlaku oleh kerana kebanyakan parti-parti politik pada hari ini telah lupa dengan perjuangan asal dan ideologi politik mereka yang sebenarnya. Fenomena yang dapat kita lihat pada hari ini adalah kebanyakan menyertai yang menyertai parti-parti politik adalah kerana ingin mendapatkan faedah, bertanding di dalam pilihanraya, memegang jawatan dalam parti dan untuk mengejar kedudukan serta pangkat di dalam kerajaan.

Fakta-fakta yang sebenar yang perlu dipraktikkan oleh seseorang pemimpin dan ahli adalah mempelajari dan memahami ideologi parti yang mereka sertai, perjuangan yang pernah dilalui oleh parti berkenaan dan apakah   yang dapat disumbangkan oleh para pemimpin dan ahli berkenaan kepada parti yang mereka anggotai.

Pendek kata, seseorang pemimpin atau ahli itu sepatutnya memikir apakah yang dapat disumbangkan kepada parti berkenaan yang dianggotai mereka dan bukannya apa yang dapat parti sumbangkan kepada mereka.

Yang dapat kita saksikan sekarang adalah masalah tersebut sedang menular di dalam parti-parti yang mempunyai jumlah keahlian yang begitu besar sehingga tidak terbilang angkanya dan akibat daripada itu kualiti keahlian dalam parti-parti tersebut akan menurun mendadak apabila tidak ada proses tapisan yang menyeluruh bagi memastikan mutu keahlian terjamin.

Boleh dikatakan kebanyakan parti-parti politik yang mempunyai jumlah keahlian yang begitu besar telah hilang kawalan terhadap struktur dan organisasi dalam parti mereka.

Pilihanraya Kerajaan Tempatan dan Disentralisasi Kerajaan

Baru-baru ini, Barisan Nasional (BN) dan Pakatan Rakyat (PR) telahpun mengemukakan kepada orang ramai manifesto pilihanraya mereka masing-masing bagi memenangi hati dan sokongan daripada rakyat jelata pada pilihanraya umum ke-13 (PRU13) yang dijangka akan diadakan pada 5 Mei 2013 depan. Sama ada isi kandungan manifesto masing-masing itu mempunyai persamaan tidak menjadi isu. Yang lebih penting di sini adalah sama ada BN ataupun PR boleh menunaikan segala janji-janji mereka selepas PRU13 nanti, namun itu juga masih bergantung kepada BN atau PR, gabungan mana yang akan berjaya mencapai tangannya ke Putrajaya nanti.

Pertama, perkara pokok yang gagal disebut di dalam kedua-dua manifesto BN dan PR di sini adalah berkenaan dengan kedudukan Akta Kerajaan Tempatan. Rakyat jelata selama ini memang inginkan sesuatu perubuhan dan pembaharuan yang lebih efektif di dalam perkara ini oleh kerana masalah-masalah yang melibatkan perkhidmatan kerajaan tempatan yang sehingga kini masih tidak memuaskan hati rakyat jelata. Pelbagai bentuk perkhidmatan kerajaan tempatan seperti khidmat pungutan sampah, pembuangan sisa-sisa, sistem perparitan dan jalanraya, tiang lampu, terlalu banyak karenah birokrasi, kelemahan di dalam perkhidmatan pelanggan, kurangnya pembaharuan di dalam infrastruktur tempatan dan banyak lagi.

Di dalam perkara di atas, BN langsung tidak menyebut mengenai perlunya agar pembaharuan dapat dilaksanakan di dalam perkara ini, lantas kita akan beranggapan bahawa BN tidak akan berminat mengketengahkan perkara tersebut apabila berkempen lagi kerana BN lebih selesa dengan kedudukan kerajaan tempatan yang ada sekarang di mana kesemua yang dipertua majlis, datuk-datuk bandar, ahli-ahli majlis dan dewan bandaraya adalah dilantik secara langsung. Yang pasti, BN tidak akan sekalipun membenarkan pilihanraya di adakan di peringkat kerajaan tempatan.

Manakala di sebelah PR pula, memang tidak dapat dinafikan bahawa parti komponen PR, DAP selama ini telah memperjuangkan pemansuhan Akta Kerajaan Tempatan bagi membolehkan pilihanraya kerajaan tempatan diadakan di peringkat majlis daerah, perbandaran dan dewan bandaraya. Di dalam manifesto PR kali ini, ianya tidak menyebut secara khusus mengenai tajuk tersebut, sama ada mereka akan memansuhkan akta itu bagi membolehkan pilihanraya kerajaan tempatan diadakan. Di dalam pilihanraya umum yang lalu pada tahun 2008, manifesto DAP ada secara khusus menyebut mengenai perkara ini, tetapi rakan DAP di dalam PR, iaitu PKR dan PAS tidak menyebut perkara tersebut di dalam manifesto masing-masing.

Yang kita amat pasti sekarang adalah BN sememangnya tidak akan merombak apa-apa peruntukan di dalam Akta Kerajaan Tempatan kerana mereka berkeras mahu mengekalkan kedudukan kerajaan tempatan yang ada sekarang, manakala di pihak PR pula, mereka tidak memberikan komitmen mereka yang menyeluruh mengenai akta tersebut yang telah lama menjadi penghalang kepada pembaharuan yang perlu dilaksanakan di peringkat kerajaan tempatan.

Kedua, disentralisasi kerajaan yang membolehkan kerajaan-kerajaan negeri mempunyai lebih kuasa dan kata putus di dalam hal-hal kerajaan tempatan, perlantikan dan pertukaran pegawai-pegawai kerajaan negeri, perlaksanaan dasar, isu-isu berkaitan dengan pentadbiran tanah, perkhidmatan pembekalan air, pengangkutan awam, khidmat pembentungan dan banyak lagi yang telah sekian lama menjadi suatu beban kepada rakyat jelata di kebanyakan kawasan di seluruh negara. Cabaran utama di sini adalah terdapat banyak konflik dan pelbagai bentuk pertindihan kuasa di dalam beberapa jenis perlaksanaan dasar yang membabitkan kerajaan-kerajaan negeri dan persekutuan sehinggakan ianya melibatkan penderitaan rakyat jelata yang tidak berdosa.

Kita ambillah satu contoh yang terbaru, krisis pembekalan air di negeri Selangor yang disebabkan oleh Syabas, sebuah syarikat konsesi bekalan air yang dimiliki oleh kerajaan persekutuan telah banyak kali gagal di dalam menghalang krisis air di negeri tersebut daripada berlanjutan dengan begitu lamanya. Oleh kerana kerajaan negeri Selangor hanyalah sekadar pemegang saham yang paling minimum dalam Syabas, kerajaan negeri tidak dapat berbuat apa-apa bagi melaksanakan pembaharuan pada syarikat tersebut yang kini dalam keadaan yang tenat.

Kerajaan negeri Pulau Pinang pada awalnya telah menentang keras pemindahan milikan syarikat bekalan air negeri tersebut kepada kerajaan persekutuan dan sejak daripada itu, telah berjaya menguruskan syarikat bekalan airnya dengan baik sehinggakan syarikat bekalan air tersebut menjadi sebuah badan kerajaan negeri yang paling untung di dalam negara ini.

Perkara yang seterusnya adalah pengurusan perkhidmatan pungutan sampah yang dahulunya di bawah kuasa kerajaan-kerajaan negeri kini telah diambil alih oleh kerajaan persekutuan melalui beberapa konsortium-konsortium yang dilantik. Kecuali negeri-negeri Selangor, Pulau Pinang dan Perak, kesemua kerajaan negeri difahamkan telah menyerahkan sepenuhnya kuasa dan pengurusan perkhidmatan tersebut kepada kerajaan persekutuan untuk diuruskan.

Bagi perkhidmatan pengangkutan awam pula, masalah ini telahpun berlarutan dengan begitu lamanya dan sehingga kini, masih belum ada jalan penyelesaian yang berkesan. Buat masa sekarang terdapat tiga buah agensi kerajaan persekutuan yang mempunyai kuasa dan kata putus terhadap perkhidmatan pengangkutan awam ini, yakni, Lembaga Perlesenan Kenderaan Perdagangan (CVLB), Jabatan Pengangkutan Jalan (JPJ) dan Suruhanjaya Pegangkutan Awam Darat (SPAD). Di kebanyakan keadaan, dasar-dasar, undang-undang serta peraturan yang ditetapkan oleh ketiga-tiga agensi persekutuan ini biasanya bertindih dan bercanggah di antara satu sama lain, dan ada pula yang telah diduplikasikan sehinggakan ianya menimbulkan kekeliruan dan percanggahan apabila adanya penguatkuasaan, pemberian lesen, perkhidmatan dan pematuhan.

Disebabkan oleh pelbagai jenis karenah dan masalah di dalam sektor pengangkutan awam ini, kerajaan-kerajaan negeri tidak dapat menyelesaikan masalah tersebut apabila adanya aduan-aduan daripada rakyat jelata mengenai ketidakberkesanan perkhidmatan pengangkutan awam di negeri-negeri masing-masing. Disebabkan oleh kelemahan dalam perkhidmatan pengangkutan awam yang telah lama berlanjutan dan tiadanya jalan penyelesaian yang muktamad, rakyat jelata terpaksa memilih untuk membeli dan menggunakan kenderaan milik sendiri untuk ke mana-mana. Akibat daripada itu, jumlah kenderaan di atas jalanraya telah meningkat dengan begitu mendadak sekali sehinggakan ianya menyebabkan kesesakan lalulintas yang paling buruk sekali dalam negara ini. Kita tengoklah keadaan di negeri-negeri Selangor, Pulau Pinang dan Kuala Lumpur sekarang, khususnya di kawasan-kawasan bandaraya yang penuh sesak dengan kenderaan pada setiap hari.

Kerajaan persekutuan boleh membina seberapa banyak jambatan, jejambat, lebuh-lebuhraya serta terowong-terowong, namum, ianya tidak akan dapat menyelesaikan masalah kesesakan lalulintas di dalam negara ini dengan berkesan jika sekiranya mutu perkhidmatan pengangkutan awam tidak diperbaiki dengan sepenuhnya dan ianya akan terus menjadi suatu beban kepada rakyat jelata yang kini sedang menggunakan kenderaan milik sendiri untuk ke mana-mana.

Isu yang seterusnya adalah berkenaan dengan pegawai-pegawai perkhidmatan awam yang sedang berkhidmat untuk kerajaan-kerajaan negeri. Kepada siapakah mereka perlu bertanggungjawab, kerajaan-kerajaan negeri atau kerajaan persekutuan? Sewaktu pegawai-pegawai perkhidmatan awam ini berkhidmat untuk kerajaan negeri, daripada siapakah mereka sepatutnya mendapatkan arahan? Kerajaan-kerajaan negeri atau persekutuan? Keadaan ini sememangnya telah banyak mengelirukan, bercanggah dan kadangkala bertentangan di antara satu sama lain.

Yang jelas di sini adalah semua pegawai-pegawai awam, baik yang berkhidmat di bawah kerajaan negeri mahupun kerajaan persekutuan adalah di bawah kawal selia Jabatan Perkhidmatan Awam (JPA) yang dipertanggungjawabkan untuk menguruskan perlantikan, kenaikan pangkat, pertukaran pegawai dan pengurusan pembayaran gaji-gaji pegawai-pegawai awam. Manakala JPA pula adalah dikawal selia oleh Jabatan Perdana Menteri (JPM).

Oleh kerana kuasa dan pengurusan perkhidmatan awam ini adalah dipusatkan sepenuhnya di peringkat persekutuan, kerajaan-kerajaan negeri langsung tidak mempunyai kuasa ataupun kata pemutus di dalam hal-hal yang berkaitan dengan para pegawai-pegawai awam seperti perlantikan, kenaikan pangkat, pertukaran dan sebagainya. Keadaan yang seringkali berlaku, apabila sesebuah kerajaan negeri yang ingin mencalonkan pegawai-pegawai pilihan mereka untuk menjawat sesuatu jawatan dalam kerajaan negeri, JPA pula akan mengemukakan calon-calon mereka untuk mengisi jawatan-jawatan tersebut sambil mengetepikan pilihan yang dibuat oleh kerajaan negeri.

Perkara yang sama turut berlaku di dalam pengurusan peringkat kerajaan tempatan di mana apabila kerajaan-kerajaan negeri merancang untuk memperturunkan arahan dasar yang baru ke peringkat kerajaan tempatan, yang dipertua majlis perbandaran atau daerah dan datuk bandar dengan tiba-tiba ditukarkan oleh JPA ke jabatan-jabatan lain tanpa terlebih dahulu memaklumkan perkara tersebut kepada kerajaan negeri. Akibat daripada perbuatan JPA itu, seringkali terjadi dasar-dasar yang dilaksanakan oleh kerajaan-kerajaan negeri terbantut dan tergendala kerana ketiadaan pegawai-pegawai pelaksana secara tiba-tiba. Selain dari itu, penantian perlantikan baru oleh JPA juga sering tertangguh tanpa sebab-sebab yang munasabah.

Kerajaan-kerajaan negeri tidak mempunyai pilihan lain dan terpaksa menanti ketibaan pegawai-pegawai awam lantikan JPA yang baru bari mengisi kekosongan yang timbul kerana kerajaan-kerajaan negeri tersebut tidak mempunyai sebarang kuasa di dalam menentukan sama ada pegawai ini perlu dikekal, dinaikan pangkat atau ditukar serta ditugaskan ke projek-projek ataupun mengikut kepakaran yang diperlukan di dalam pentadbiran negeri. Hakikatnya adalah tidak ada langsung sebarang undang-undang atapun peruntukan yang membolehkan kerajaan-kerajaan negeri menahan atau membatalkan sebarang keputusan yang telah dikeluarkan oleh JPA.

Kita tengoklah contoh, apa yang telah berlaku pada kerajaan negeri Selangor sebelum ini. Kerajaan negeri dan JPA masing-masing telah mengemukakan calon-calon pilihan mereka untuk menjawat jawatan setiausaha kerajaan negeri (SUK) dan ianya telah menimbulkan perbalahan apabila JPA gagal memaklumkan  terlebih dahulu kepada kerajaan negeri mengenai aturan perlantikan barunya secara rasmi. Seorang yang dipertua majlis perbandaran yang secara tiba-tibanya telah ditukarkan ke sebuah jabatan persekutuan apabila beliau mengeluarkan kenyataan umum menyokong suatu dasar yang dipelopori oleh kerajaan negeri. Di Pulau Pinang, perkara seumpama turut berlaku, dengan menyaksikan pertukaran yang kerap di kalangan pegawai-pegawai awam kerajaan negeri yang saling bertukar ganti dalam masa yang singkat tanpa dimaklumkan secara rasmi kepada kerajaan negeri.

Masalah-masalah dan pelbagai bentuk cabaran yang diketengahkan di atas ini adalah merupakan isu-isu yang utama yang membabitkan bebanan yang terpaksa ditanggung oleh rakyat jelata. Kita juga sedar bahawa terdapat juga masalah-masalah lain yang berkait dengan perkara-perkara yang diketengahkan di sini yang kebanyakan adalah disebabkan oleh kelemahan struktur kerajaan tempatan yang ada sekarang serta pemusatan perkerajaan yang sepenuhnya. Namun demikian, bagi memberikan penekanan yang menyeluruh terhadap perubahan kepada keadaan sekarang, kita perlulah memberikan perhatian yang lebih terhadap perkara-perkara pokok di peringkat atasan sebelum kita beralih kepada peringkat yang seterusnya.

Di dalam menentukan sama ada pembaharuan tersebut dapat dilaksanakan atau sebaliknya, rakyat jelata haruslah menggunakan pemikiran mereka dengan lebih bijak apabila melaksanakan undian mereka di dalam PRU13 yang akan datang. Masa hadapan rakyat jelata adalah bergantung sepenuhnya kepada bagaimana undi mereka diajukan dan kepada siapa.

Can UMNO perform as an effective opposition?

Many of us are expecting that Umno would be send over to the opposition bench come next general elections as our people are getting fed up with its current dirty politics.

The question here is, will Umno be able to perform as an effective opposition in the first place? For more than 55 years of Umno’s ruling at the federal level as well as in most of the states, Umno leaders are still complaining that the Malay community nationwide are being sidelined and the official religion of this country, Islam is under threat. When they are complaining, it is everything about race and religion. Umno leaders are doing everything it can to drum up the sentiments of race and religion in its politics of revenge, hate and threatening.

So, for more than 55 years of governance, and yet Umno leaders are still complaining that the Malays are being sidelined and Islam is under threat. Who is in the wrong then? Why are the Malays are still being sidelined when Umno is still in power? Why is Islam under threat while Umno is still in power effectively? Why is PKR being blamed for selling away the interests of the Malays? Why is DAP being blamed for trying to establish a Christian State? Why is PAS being blamed for being unIslamic? Is this the fault of the Opposition front Pakatan Rakyat (consisting of PKR, DAP and PAS) when the Malays in this country still under Umno’s control are being sidelined and Islam is under threat?

For 55 years, and yet the Malays are still being sidelined and Islam is also under threat while Umno still controls the entire nation. That means Umno had failed in their governance one hundred percent. When this country is still under Umno, and yet they are still complaining that the race that they claimed to be representing are still being sidelined and the religion that they claimed to uphold is under threat, then Umno has been proven to be the master of all these failures.

In this case, when they failed as the government of the day, we are wondering if Umno would be able to perform as opposition members if they were to be send over to the opposing bench come next general elections? We doubt that as well. It because, when they are governing, they are doing nothing much to convince our people on many issues on our nation, which are related to public interests, such as finance, economy, government spending, rising inflation, subsidies, labour issues, illegal immigrants, rising crimes, power abuse, corruption and many more.

What Umno leaders know are merely on promoting sentiments of suspicion on race and religion by putting more and more fire so that revenge, hate and threat would rise, and if these so, Umno would definitely take advantage of the entire situation. And once the race and religious issues are being harped on continuously, they will bring in the royals to help them to drum up the entire situation, so that those who speak up against them would be labelled as “penderhaka” or persons committing treason.

So, what is Umno good for the country being in the government of the day or in the opposition bench? They would definitely serve no purpose at all as all these subject are not in the interest of our people and the nation entirely.

Therefore, if we were to vote in a new government to replace Umno or whoever it is in the BN coalition, we ought to bring in the other smaller political parties as well to perform as new Oppositions instead of passing this responsibilities over to Umno or BN. Why not give the role of the new Opposition to Parti Sosialis Malaysia (PSM), Parti Rakyat Malaysia (PRM), Parti Kesejahteraan Insan Tanah Air (KITA), Sabah Progressive Party (SAPP), Sabah & Sarawak State Reform Party (STAR), Parti Gerakan Rakyat Malaysia (Gerakan) and People’s Progressive Party (PPP) as these political parties are seen to be more of a Malaysian-oriented and issues-focused, rather than based on race or religion?

What can Umno, MCA or MIC could do? As long as Umno still exists, they will continue to harp on issues related to the Malays, Islam and imagining that they are being under threat, same goes to MCA, who will continue harping on the danger of this country might be coming under the rules of Hudud, while MIC will continue talking about Indian rights but nothing has been done in the end. Then, in this case, let us bring in the new Opposition instead of letting this role in the hands of Umno.